rozdział 7

Rozdział 7

Pewnego wyjątkowo mroźnego dnia wyjście z pokoju akademika dla klasycznych marznących ludzi było tragedią.

Nasza czwórka rzecz jasna dała radę bez problemów.

- I znowu wykłady. – Edward westchnął.

- A co byś chciał, zabawę na śnieżki, wariacie. – Powiedział Jasper.

- Nie, nie jestem dzieciakiem. – Odparł.

- Coś sugerujesz? – Zapytał Jazz.

- Ależ skąd, nic. - Edward spojrzał na niego jak na głupka.

- Czego się gapisz? – Jasper wyglądał na oburzonego.

- Nie, nic, po prostu patrzę na tył twojej głowy, bo jakoś dziwnie wyglądają twoje włosy. – Odparł Edward.

- Ja już nie powiem czyje włosy wyglądają gorzej, pojęcia nie mam co robiliście z Bellą w nocy, no ale twoje wyglądają…

- Zamknij się! – Edward udawał wściekłego.

- Cicho chłopaki, ludzie patrzą. – Powiedziała Alice.

- A co mnie to obchodzi, kochanie, do jasnej holery! – Wrzeszczał Jasper.

- To co? Kochanie, czy do jasnej holery? – Zapytał Edward.

- A weź, to nie ja jestem z epoki starych pryków przed wojennych. - Powiedział Jasper.

- Zamknij się, i koniec tej potyczki słownej. – Powiedział Edward, ucinając tym samym rozmowę.

Na zajęciach wszystko było zupełnie, ale to zupełnie w porządku, dopiero po nich stało się coś, co mnie załamało.

- Panie Cullen! – Usłyszałam głos profesora.

- Tak? – Zapytał Edward.

- Czyy mógłbym z panem porozmawiać? – Kolejne pytanie.

- Oczywiście. – Odparł Edward.

Poszli do Gabinetu profesora.

Słyszałam całą rozmowę dokładnie.

- Panie Cullen, wytypowałem pana na stypendiumnaukowe, wyjedzie pan do Niemiec.

- Nie, panie profesorze.

- Dlaczego?

- Tu jest moja żona, nie mogę jej tak zostawić.

- Panie Cullen, to stypendium jest dla pana obowiązkowe.

- Dlaczego?

- Marnuje się pan tu, na uczelni, musi pan wyjechać, to tylko pół roku.

Stojąc za drzwiami spuściłam głowę.

Moje oczy stały się suche, płakałam.

- Powiedziałem już, że nie wyjadę. – Usłyszałam jeszcze odpowiedź Edwarda.

Nie chciałam słuchać dalej

odeszłam od drzwi, pragnąc tylko jednego, żeby został.

Powlokłam się do pokoju Alice i Jaspera, Alice na szczęście była sama.

- Co zrobi? – Zapytałam od progu.

- Wyjedzie, musi, to obowiązkowe. – Powiedziała Alice.

- Nie, błagam, nie. – Szlochałam z  głową na ramieniu mojej siostry.

Po pół godzinie wyszłam.

szłam do mojego pokoju z zamkniętymi oczami.

Weszłam i od razu po zapachu zlokalizowałam Edwarda.

Po chwili znalazłam się w jego ramionach.

- Proszę, nie wyjeżdżaj. – Powiedziałam szlochając.

- Muszę, kochanie. – Odparł.

Położyłam się obok niego odsłoniłam tarczę i w myślach kontynuowałam moje błagania.

Edward cały czas mocno mnie trzymał.

Widziałam w jego oczach ból, tak podobny do tego, gdy wrócił po swojej półrocznej nieobecności i nie wiedział, co dalej z nami będzie.

- Kocham cię, Bello. – Powiedział.

- To nie wyjeżdżaj, proszę. – Powiedziałam.

- Muszę, Alice mówiła ci, że to obowiązkowe.

- Za ile? – Zapytałam, próbując opanować drzenie głosu.

- Za dwa tygodnie. – Odparł smutno .

Przytuliłam się do niego.

Pokazałam mu w myśli tylko jedno pytanie.

Co dalej?

- Wyjadę, ale wrócę, nikt i nic nas nie rozdzieli, nigdy. – Powiedział wierząc w to, że tak właśnie będzie.