Rozdział 3

Rozdział 3

Następny dzień był wprost idealny dla nas.

Padało, a właściwie szalała ulewa.

- Idziemy na zajęcia? Zapytałam Edwarda patrząc na niego smutno.

- A jakbyś wolała? Zapytał.

- Wolałabym nie iść. Odparłam patrząc na niego błagalnie.

- Niestety na razie musimy udawać pilnych studentów. Odparł. Ale wiesz dobrze, że uczyć się nie musimy, bo mamy nadludzką inteligencję.

- Edward, chyba oszalałeś, mówisz tylko o sobie. Powiedziałam.

- Nie, Bello, tyle razy ci mówiłem, nie doceniasz siebie. Powiedział. No choć już na te zajęcia.

Poszliśmy

Ja i Edward poszliśmy na biologię, Jasper na psychologię, a Alice na muzykę.

- Założę się, że Jasper cierpi nie mogąc być z Alice na zajęciach. Powiedziałam uśmiechając się złośliwie.

- Tak, na pewno, powiedział Edward przybierając podobny wyraz twarzy.

- Hej Bella!

Usłyszałam za plecami znajomy głos, spojrzałam za siebie.

- O, hej Mike! Wykrzyknęłam, widząc Mike’a Newtona, znajomego ze szkoły z Forks.

- Nie wiedziałam, że też wybrałeś Harward. Powiedziałam zdziwiona.

- Wiesz, chciałem być blisko ciebie. Powiedział, uśmiechając się.

Za plecami usłyszałam ostrzegawcze warknięcie Edwarda.

- Spokojnie, kochanie. Powiedziałam, gdy spojrzałam na jego twarz.

- Przepraszam, nie powinienem tak reagować. Powiedział.

- Hej Edward! Wykrzyknął Mike.

- Cześć. Odparł krótko Edward.

Ruszyliśmy do Sali wykładowej.

Dzień ciągnął się niemiłosiernie, po ośmiu godzinach nauki nareszcie mogliśmy opuścić uczelnię i zacząć normalne życie.

- Ja idę na imprezę. Powiedział Mike, idziecie ze mną?

- Ja nie, odparł Edward, muszę sprawdzić coś w Internecie, znaczy poszukać czegoś na jutro.

- Ja też nie. Odparłam.

- No to cześć. Powiedział Mike odchodząc i patrząc na mnie nie ukrywając, że go zawiodłam.

Ja i Edward udaliśmy się do domku Alice i Jaspera.

- Co tam? Jak pierwsze zajęcia? Zagadnęłam

- Tak sobie. Odparli jednocześnie.

- Z nami na wydziale jest Mike Newton. Powiedział Edward.

- Podrywał Bellę. Dodał po chwili.

- Chyba sądzi, że wasze małżeństwo to jakaś fikcja, no ale przecież był na waszym ślubie. Powiedział Jasper.

- On myśli, że rozpadnie się dość szybko. Powiedział Edward.

- Niech sobie myśli co chce, ale my wiemy swoje. Odparłam.

- Tylko się tu nie całujcie teraz. Powiedział Jasper.

- A chcesz w łeb braciszku? Zagroził mu Edward.

- To jest do holery moja żona, a ty się zamknij. Dodał.

- Jak ty się odzywasz, gdzie twoje maniery? Zapytał Jasper powstrzymując się od śmiechu.

- W dupie. Odparł Edward waląc go z pięści w twarz.

- Ej, uspokójcie się! Wrzasnęłyśmy obie z Alice i ruszyłyśmy ich rozdzielać.

- Edward, idziemy do siebie! Wrzasnęłam przybierając za razem ton nie znoszący sprzeciwu.

Edward posłusznie poszedł za mną.

- Co to miało być? Zapytałam z wściekłością.

- Na co jesteś tak cholernie wściekły?

- Powinnaś zapytać na kogo? Na Newtona. Odparł zaciskając zęby.

- Za co? Zapytałam już nieco łagodniej.

- Za to, że cię podrywa. Odpowiedział.

W tym momencie weszliśmy do domu.

- Edward, ty wariacie. Powiedziałam, patrząc na niego ze zdumieniem.

- Ty naprawdę jesteś zazdrosny. Dodałam.

- Tak, Bello, niestety masz rację. Powiedział spuszczając wzrok.

- Kocham tylko ciebie, tylko ciebie. Słyszysz? Zapytałam.

- Tak. Odpowiedział przybierając zupełnie inny wyraz twarzy.

- I pamiętaj o tym. Powiedziałam po chwili, patrząc mu prosto w oczy.