Rozdział 17

Rozdział 17

Za dwa tygodnie miał się rozpocząć rok akademicki.

Szczerze mówiąc pogodziłam się ze śmiercią Jacoba, ale na uczelnie wracać nie chciałam.

Któregoś dnia idąc przez ulicę spotkałam Jessicę Stanley.

Okazało się, że Jess jest w ciąży, a ojcem dziecka jest… Mike Newton.

- Za tydzień ślub. – Powiedziała.

Wiedziałam, że nie są razem, więc domyśliłam się, że to po prostu wpadka, a przecież w Forks od razu mówionoby o skandalu, więc ślub musiał się odbyć.

- Gratuluję, Jess - udało mi się wyksztusić po jakiejś chwili. - Naprawdę.

- Dzięki - dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie. - A w ogóle jak tam ty i Edward?

- Dobrze - odparłam. Nie miałam ochoty z nią rozmawiać. - Za dwa tygodnie wracamy na uczelnię.

- Tak? To super - dziewczyna znów się uśmiechnęła.

Na chwilę zaległa kłopotliwa cisza.

- Wybacz, Jess, ale muszę iść - oznajmiłam. - Edward na mnie czeka.

Po tych słowach bez słowa pożegnania oddaliłam się. Musiałam powiedzieć Edwardowi o tym co się dowiedziałam, ciekawa byłam jego reakcji.

Weszłam do domu.

- Edward! – Powiedziałam trochę głośniej, bo muzyka dobiegająca z pokoju Nessie była chyba w stanie nawet ogłuszyć wampira.

- Tak? - Zapytał.

- Wyobraź sobie, że Jessica Stanley jest w ciąży, z Mike’em Newtonem.

Mina Edwarda sprawiła, że wybuchnęłam śmiechem.

- Co się śmiejesz? - spytałam oburzona.

- Bo to jest... to niemożliwe - odparł Edward. - Mike musi być bardzo ucieszony.

Tym razem to ja wybuchnęłam śmiechem.

- No wiesz - odezwałam się. - Jessica jest wniebowzięta.

Zamyśliłam się. Nagle przyszło mi coś do głowy.

- Chcesz ośmieszyć Mike'a? - zapytałam. - Rozpowiedzmy to na uczelni. Jessica pewnie by to zrobiła, ale jako że ona nie chodzi do nas na uczelnię... zrobimy to za nią. Co ty na to?

- Genialne! - Odparł Edward.

- A zastanawiałeś się kiedyś co o nas sobie myśleli, gdy ja, mając 18 lat wyszłam za ciebie?

- Raczej nie. Odparł.

- Ja myślę, że sądzili, że też jestem z tobą w ciąży. - Powiedziałam.

- A niech sobie myślą co chcą - odparł Edward podchodząc do mnie i obejmując mnie. - Bello...

Nasze spojrzenia się spotkały.

- Kocham cię - odpowiedziałam, następnie razem poszliśmy do naszej sypialni.

Oboje chcieliśmy tylko jednego. Samotności i... zrealizowania naszych innych pragnień niż tylko krwi.

Całe szczęście Renesmee wyszła właśnie, bo Alice zaprosiła ją na wielkie zakupy, a zakupy z ciocią były dla niej wręcz rajem.

Tak więc gdy znaleźliśmy się w sypialni spojrzałam na Edwarda.

Wiedziałam, czego chce, i wiedziałam także, że on chce tego samego, bo wyglądał na bardzo zniecierpliwionego, ale chciałam go trochę potrzymać w niepewności.

- Bello... - jęknął.

- No co? - zapytałam. - Poczekaj.

Udałam, że nic mi się nie chce i że jest mi bardzo dziwnie. Ale po chwili przestałam udawać. Zrzuciłam z siebie ubranie. W tej chwili nic innego się nie liczyło, poza tym, że ja i Edward mogliśmy być sami.

Edward zaczął powoli ściągać z siebie ubrania.

- Dlaczego robisz to tak wolno? - Zapytałam, a następnie warknęłam cicho przez zaciśnięte zęby.

Nie mogłam już wytrzymać, rzuciłam się na niego i zaczęłam z niego dosłownie zrywać wszystko co miał na sobie.

Po chwili oboje w dzikim pędzie rzuciliśmy się na łóżko. Jeśli w ogóle na nim leżeliśmy... Po jakimś czasie nie wiedziałam czy leżymy na łóżku czy obok niego. Zaczęłam Edwarda namiętnie całować, tak jak jeszcze nigdy, przywierając do niego silnie. Nie pragnęłam nikogo więcej, pragnęłam tylko jego samego. Po chwili on znalazł się nade mną, jego wargi wpiły się w moje wargi, po chwili poczułam jak narasta we mnie silne podniecenie. Warknęłam, moje mięśnie się napięły, wygięłam się w łuk, jednak Edward mnie nie puszczał.

Warczałam, krzyczałam, nawet nie wiedziałam właściwie jakie dźwięki wydobywają się z mojego gardła.

Skupiona byłam tylko na Edwardzie, całowałam go amiętnie, rzecz jasna moje wargi nie szukały tylko jego ust, ale wędrowały po całym jego ciele.

Pragnęłam, żeby to trwało wiecznie.

Edwardowi jak widać też się podobało, z resztą… to mało powiedziane.

Nawet nie zorientowałam się, kiedy znalazł się pode mną. Nie wiedziałam nic. Dziękowałam losowi, że nie musiałam już teraz oddychać, bo w przeciwnym razie już dawno pewnie bym nie żyła albo byłabym strasznie słaba, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Edward też całował mnie po całym ciele. Ale to nie było najważniejsze i najlepsze. Najlepsze był moment, gdy jego ręka znalazła się w mojej pochwie. Wtedy kompletnie straciłam kontrolę nad sobą i nad własnym ciałem.

- Czy mógłbyś… - Wykrztusiłam z trudem.

Nie musiałam kończyć, dobrze wiedział, że wolałam, żeby to jego członek, a nie ręka znalazł się we mnie.

I już po chwili poczułam go w sobie.

Nie poczułam żadnego bólu, wręcz przeciwnie, czułam tylko niewymowną rozkosz.

Chciałam jeszcze i jeszcze, nie chciałam, żeby ktoś nam znowu przerwal, tak jak w tamtego razu ostatniego Newton. Gdyby to zrobił i tym razem, to już teraz leżałby nieżywy, zabity osobiście przeze mnie.

Oboje dyszeliśmy z podniecenia.

- Bello. - Wraca Nessie. - Powiedział Edward.

Nadal nie wypuszczał mnie ze swoich objęć.

- Byłeś Wspaniały, jak zawsze. - Powiedziałam patrząc na niego z lekkim smutkiem.

Żałowałam, że nasze chwile tylko we dwoje za chwilę się skończą.

- Ty też - odpowiedział, całując mnie we wgłębienie pod moim uchem. - Ale nie martw się. Jeszcze to powtórzymy.

Wierzyłam, że tak będzie. Zresztą, miałam w planach do tego dopuścić, bo inaczej nie byłabym sobą. Uśmiechnęłam się lekko i szepnęłam czule:

- Kocham Cię, najdroższy.

- Ja też, kochanie - odpowiedział.

- Yhm. - Zdążysz się tak szybko ubrać? - Zapytałam troszkę zaniepokojona.

- Oczywiście. - Odparł.

Po upływie pół minuty stał przede mną całkowicie ubrany.

- No nie! - jęknęłam. - Ty to masz refleks.

Po tych słowach zaczęłam się ubierać. Ledwo skończyłam, do pokoju weszły Alice i Renesmee.

- I jak po zakupach? - zapytałam Nessie.

- Genialnie - odparła. - Naprawdę, było super.

- Nessie jest stworzona do chodzenia na zakupy - dodała Alice.

Oboje z Edwardem wybuchnęliśmy śmiechem.

- No, to masz towarzyszkę - stwierdził Edward, a Alice skinęła głową.

- No to kiedy następne zakupy? - Zapytałam.

- A co? - Zapytała Alice.

- Yhm. Nic - Odparłam lekko zakłopotana.

- Tak tak, ja i tak wiem swoje - Alice zmierzyła mnie wzrokiem. - Może jutro? Może pojutrze? Nie wiem.

Edward spojrzał na siostrę z dezaprobatą.

- Wiesz co, Alice? - spytał. - Działasz mi na nerwy.

- I vicewersa - odparła. - Ale i tak cię kocham, braciszku.

- Ja też - odparł i uśmiechnął się tak jak lubiłam najbardziej.

- Ale oboje wiemy, kogo kochasz najbardziej. - Mruknęła Alice pod nosem.

- Coś się panience Alice nie podoba? - Zapytał z uśmiechem.

- Ależ nie, wszystko w porządku. - Odparła.

- No i tak ma być - zakończył Edward rozmowę.

Znowu byłam szczęśliwa. Wszystko było dobrze. A to, że mieliśmy wrócić na uczelnię nagle jakoś przestało mi przeszkadzać. To po prostu nie było istotne.