Rozdział 26

Rozdział 26

Kiedy dwa tygodnie później wyjechaliśmy z wyspy zaczęła się już wiosna, a nam kończyły się ferie, które mieliśmy po sesji zimowej.

Tak jak obiecałam Jessice postanowiłam jej pomóc, nie wiedziałam tylko jak.

Z własnego doświadczenia zdążyłam już się dowiedzieć, że Mike to ostatni ham, a po tym wszystkim co zrobił Jessice utwierdziłam się w tym przekonaniu.

- Daleko jeszcze? – Zapytała Nessie po kilku godzinach lotu samolotem.

- Nie. – Odparłam.

Edward i Jasper grali tym czasem w szachy.

Mnie wciąż dręczyły rozmyślania dotyczące Jess.

Dotrzymałam słowa i gdy tylko po powrocie się rozpakowałam, zadzwoniłam do mojej koleżanki.

- Bella?

- Tak. – Żyjesz? – Zapytałam.

- Tak, ale mam prośbę, przyjedziesz do mnie z Edwardem? – Koniecznie z Edwardem. – Powiedziała.

Nie poczułam nawet ukłucia zazdrości, po prostu doszłam do wniosku, że Jess uważa Edwarda za przyjaciela, lub kolegę.

I może naprawdę potrzebowała jego obecności?

- Poczekaj. – Tylko go zapytam. – Odparłam.

Pokiwał głową, wyczytawszy z moich myśli, o co chodzi.

- Zgodził się - poinformowałam Jess.

- Dziękuję wam - odpowiedziała. - To kiedy możecie przyjechać?

Zamyśliłam się.

Edward wziął ode mnie słuchawkę.

- Za chwilę będziemy. – Powiedział.

- Dziękuję. – Usłyszałam odpowiedź Jess.

- Myślisz, że lepiej będzie biec, czy jechać samochodem? – Zapytałam Edwarda.

- Szybciej byłoby biec, ale bezpieczniej jechać. – Odparł.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z faktu, że przecież ludzie nie mogą nas zauważyć, a tak właściwie sobie o tym przypomniałam.

Wsiedliśmy więc do mojego Ferrari jako, że było najszybsze i ruszyliśmy.

To, co zastaliśmy w domu Jessicy nieco mnie zszokowało.

Wszędzie było pełno ubrań, a malutka Jessica wciąż płakała.

- Jessica! – Co się z tobą dzieje! – Krzyknęłam.

- Sama nie wiem. – Powiedziała patrząc na mnie ze strachem.

- Ona nie gryzie. – Powiedział Edward uśmiechając się.

Poniekąd miał rację, ale dużą część prawdy ukrył.

- Chociaż ty masz poczucie humoru. – I za to cię lubię. – A i jeszcze coś. – Nadal uważam, że jesteś bardzo przystojny i że Bella ma ogromne szczęście, że z tobą jest. – Powiedziała Jessica.

Wiedziałam, że mówiąc o szczęściu nie miała na myśli tylko i wyłącznie wyglądu Edwarda.

- Wiesz Jessica. – Zastanawiałem się czasem jak to z tobą i Mike’em było. – Spokojnie, nie chcę robić ci wykładów. – Powiedział Edward patrząc jej prosto w oczy.

- Cóż. – Byłam głupia. – Odparła Jessica.

- Każdy popełnia błędy. – Pamiętaj o tym. – Nawet ja ich w życiu wiele popełniłem. – Dużo więcej, niż mogłoby ci się wydawać.

Mówił jak psycholog, Jessica słuchała go uważnie.

- Wiesz co? – Może i masz rację. – Tyle, że ja strasznie żałuję tego, co zrobiłam i… i nie mogę się po tym wszystkim pozbierać. – Odparła odwracając od niego twarz.

- Czyżby nie potrafiła patrzeć mu prosto w oczy? – A może nie mogła? – Może tak bardzo się wstydziła tego, co zrobiła, że nie była w stanie?- Na te pytania nie znałam odpowiedzi.

- Ja już… - ja już tak dłużej nie mogę. – Powiedziała zalewając się łzami.

- Nie płacz. – Powiedziałam podchodząc do niej i przytulając ją do siebie.

- Nieme… nie chcę tak dłużej żyć! – Wyszlochała.

- Edwardzie, możesz na chwilę? – Zapytałam.

- Oczywiście. – Odparł.

- Damy radę zabrać ją do siebie? – Jesteśmy dość silni? – Zapytałam.

- Alice widzi twoją decyzję, więc przygotuje wszystkich, a poza tym myślę, że nasza samokontrola, przynajmniej nas dwojga i Carlisle’a jest na tyle silna, że nawet nie zareagujemy na jej zapach, a Renesmee, to już w ogóle. – Odparł.

- Ja na przykład w ogóle nie odczuwałem pragnienia. – Dodał.

Weszliśmy powrotem do środka.

- Jess. – Jedziesz z nami. – powiedziałam.

Jessica bez protestów spakowała siebie i małą i wyszła.

Zamierzaliśmy jej pomóc i na jakiś czas miała zamieszkać u nas.

Mieliśmy nadzieję, że jej życie odmieni się na lepsze i że w końcu odnajdzie szczęście, o którym marzy.