Rozdział 25

Rozdział 25

Czas na wyspie płynął bardzo szybko. Któregoś dnia w środku nocy zadzwonił mój telefon. Na ekranie migał napis "Jessica". Odebrałam.

- Bello... przepraszam... - wyszlochała. - Obudziłam cię, ale... Pomóż mi.

- Jess, co się stało?

- Tak strasznie zawiodłam się na Mike'u. Nie interesuje się ani mną, ani małą.

- Co ja ci na to poradzę? - spytałam.

- Sama nie wiem, musiałam po prostu komuś to powiedzieć, a ty wydałaś mi się… najbardziej odpowiednia. – Wyszlochała.

- I jeszcze raz przepraszam, że cię obudziłam. – Dodała.

- Spokojnie, i tak nie spałam. – Powiedziałam.

- Jakoś nie mogłam zasnąć. – Dodałam.

Jessica przecież nie mogła się dowiedzieć, że nie sypiam.

- Zazdroszczę ci tego, że masz Edwarda, że tak się o ciebie troszczy i… i… i… i że jest z tobą. – Wyjąkała.

Mimo, że dotąd za nią nie przepadałam, postanowiłam ją jakoś pokrzepić.

- Nie jest wart ani jednej twojej łzy. Kiedyś znajdziesz prawdziwą miłość. Spróbuj się nie przejmować.

- Ale to się nie da - załkała.

- Musisz dać radę - byłam kiepskim psychologiem.

- Ale masz… Edwarda. – Wyszlochała.

- Eh, Jess, uwierz mi, nie tylko Edward na świecie istnieje. – Powiedziałam.

- Dla mnie tak. – Dodałam w myślach wiedząc, że mój mąż ma wgląd do mojego umysłu.

- Wiem, ale… zazdroszczę ci. – Odparła Jessica wciąż szlochając.

- I na ciebie przyjdzie czas, uwierz w to - rzekłam.

- J... jasneee - odparła.

- Dziękuję. - Dodała..

- Edward. – Słyszałeś? – Zapytałam.

- Co?

- Jessica ci dziękuję.

- Żartujesz?

- Nie - odparłam.

- Bello, nie mam nastroju - przerwała nam Jess.

- Przepraszam. – Powiedziałam.

- Jak wrócę, to się do ciebie odezwę. – Dodałam.

- Wiesz co? – Powiedziałam, gdy odłożyłam słuchawkę.

- Żal mi jej.

- A mi nie - odpowiedział.

- Była ślepo zakochana - usprawiedliwiłam ją.

- Bello, a z tobą jak było, czyżby na początku nie było tak samo? – Zapytał.

- Eee, za tobą szalały wszystkie dziewczyny. – Odparłam.

- No może i tak było - dodałam po chwili. - Ale tylko próbuję ją zrozumieć.

- Ale sam wiesz, że nie wszyscy mężczyźni są tacy jak ty. – Dodałam.

- Wiem, wiem. – Odparł.

- No więc właśnie, Jess po prostu źle trafiła, i tak jak mówię, ślepo się zakochała.

- Nie usprawiedliwiaj jej. – Powiedział.

- Tak, wiem, chciała być z tobą, i gdyby z tobą była, to by trafiła lepiej! – Odparłam podniesionym głosem.

- Nie, Bello, gdyby ze mną była, to nie byłoby mowy o żadnym związku, bo zabiłbym ją po prostu. – Powiedział.

- Wiem, ale mówię tak dlatego, że wciąż usiłujesz pokazać jaka to ona jest zła.

- A może ona naprawdę cierpi?

- Może to ty się mylisz? – Powiedziałam.

- Tak, mogę się mylić, ale wydaje mi się, że jeśli chodzi o jej osobę, to…

- To pan Edward Cullen jest nieomylny, tak? – To chciałeś powiedzieć? – Wtrąciłam się.

- Nie, nie to.

- Mówię tylko, że mając wgląd w ludzkie umysły znam ich osobowości na tyle dobrze, żeby pewne fakty łączyć w spójną i logiczną całość, a na jej podstawie układać sobie… portret osobowości. – Powiedział.

- Tak, bo oczywiście twoje osądy są jedynymi słusznymi. – Powiedziałam i odwróciłam się od niego.

- Jeśli mamy tak rozmawiać, to w ogóle nie rozmawiajmy. – Dodałam.

Po kilkudziesięciu minutach poczułam jego dłoń na mojej twarzy.

- Czego! – Warknęłam.

- Chciałem cię przeprosić. – Odparł.

- Rzeczywiście, może się mylę. – Dodał.

- O, zmądrzałeś. – Mruknęłam.

- Proszę, nie bądź na mnie zła. – Zamruczał.

- Eh, przecież wiesz, że nie jestem, nie potrafiłabym być na ciebie zła, po prostu mnie poniosło. – Powiedziałam.

- Po powrocie spróbujemy jakoś pomóc Jessicy. – Powiedział.

- Ona miała rację. – Dobrze, że ciebie mam. – Powiedziałam przytulając się do niego.