Rozdział 29

Rozdział 29

Następnego ranka wstając z łóżka poczułam, że nie mam na nic siły, czułam się otępiała, bezwładna i zmęczona.

Wszystko to dotyczyło mojej psychiki, ponieważ fizycznie czułam się świetnie.

- Nie idę na zajęcia. – Oświadczyłam, gdy zobaczyłam Edwarda, który właśnie wszedł do pokoju.

- Dlaczego?

- Bo to nie ma sensu. I tak nadrobię, nie zaszkodzi mi - odparłam.

- No dobrze, jak chcesz. – Powiedział.

- Będę przychodził do ciebie, jeśli tylko będę mógł, no chyba, że wolisz, żebym z tobą został? – Dodał.

- Nie - odparłam szczerze. - Wolałabym być sama.

- Ok, w porządku. – Powiedział i Wyszedł, a wraz z nim Jessica.

Teraz miałam cały dzień dla siebie.

Cały dzień na rozmyślania i zadręczania się tym wszystkim.

Teraz zastanawiałam się nad tym, czy dobrze zrobiłam wydelegowując Edwarda.

Czas wlókł się niemiłosiernie. Próbowałam coś czytać, oglądać telewizję, jednak szybko zrezygnowałam. Nie przynosiło to bowiem ukojenia.

W pewnym momencie po prostu położyłam się na łóżku i zaczęłam płakać.

Miałam tego wszystkiego dosyć.

Ewidentnie było ze mną coś nie tak.

Po jakimś czasie odruchowo zerknęłam na zegarek, minęła pora powrotu Jess i Edwarda z zajęć. Mimo wszystko trochę mi ich brakowało. Miałam poczucie, że sama nie wiem czego chcę. Z owych rozmyślań wyrwało mnie pukanie. Otworzyłam drzwi i cofnęłam się zdumiona.

- Kewin? - spytałam cicho. - Co cię sprowadza? Wejdź.

- Dlaczego nie było cię na zajęciach? – Zapytał chłopak.

- Eee, źle się czuję. – Odparłam nadal patrząc na niego ze zdumieniem.

- Co ci jest? – Zapytał z troską.

- Gorszy dzień? Chciałabyś...

- Nie chcę o tym rozmawiać - przerwałam mu ostro. - Nie chcę, więc uszanuj to.

Było mi głupio, że tak go potraktowałam, ale wiedziałam, że nie mogłam postąpić inaczej. Po prostu się narzucał i nie pozwalał mi zostać sam na sam ze smutkiem.

- Jak nie, to nie, a weź się wypchaj, jak kiedyś będziesz chciała pomocy to na mnie nie licz! – Krzyknął i wybiegł z pokoju trzaskając drzwiami.

Zastanawiałam się co z nim jest nie tak.

Wciąż mnie pytał i nagabywał, nie rozumiałam tego.

Po chwili jednak postanowiłam o nim nie myśleć Znów położyłam się na łóżku i zwinęłam się w kłębek.

Po pół godzinie usłyszałam ciche wejście moich współlokatorów.

- Bello, śpisz?

Jessica stanęła przy łóżku. Udawałam, że nie słyszę, choć jednocześnie przeklinałam się za to w duchu.

- Ktoś tu był? - spytał Edward.

- Yhm... - mruknęłam sennie. - Kewin. Wywaliłam go, bo się bezsensownie mieszał.

Edward spojrzał na Jessicę.

- Możesz zostawić nas samych? – Zapytał ją łagodnie.

Dziewczyna bez słowa wyszła.

- Czego chciał ten kretyn? – Zapytał siadając na brzegu łóżka.

- Nic takiego, znów pytania o moje samo poczucie. – Odparłam.

Moje odpowiedzi były tak lakoniczne, że naprawdę można było pomyśleć, że zostałam obudzona.

- Bello, ale mi chyba możesz powiedzieć, jak się czujesz? – Zapytał.

- Bez zmian. – Odpowiedziałam krótko.

Zmarszczył czoło.

- Kiedyś mi przejdzie - na mojej twarzy pojawił się cień wymuszonego uśmiechu.

- Mnie w ten sposób nie oszukasz. – Powiedział wskazując na swoją głowę.

- Mam tu taki komputer, który jest w stanie przeanalizować każdą twoją myśl, nie zapominaj o tym, a poza tym, ile już się znamy, Bello?

Tak, miał rację, znał mnie tak długo i tak dobrze, że takie sztuczki nie mogły tutaj zadziałać.

- Ale ja... W tej kwestii nie mam nic do powiedzenia - westchnęłam z rezygnacją.

Edward przytulił mnie mocno. Właśnie tego teraz potrzebowałam.

Po chwili wypuścił mnie z objęć.

- Nie zostawiaj mnie. – Powiedziałam.

Tylko się uśmiechnął, podszedł do drzwi i przekręcił klucz w zamku.

Po chwili wrócił do mnie.

- Po prostu nie chcę,  żeby ktoś zakłócał nam spokój. – Powiedział.

- Ja nie wiem, co się ze mną dzieje, nie wiem czego chcę, czuję się po tym wszystkim zagubiona, nie wiem jak mam dalej żyć, nie mam już siły.

Po wypowiedzeniu tych słów zrobiło mi się trochę lepiej, ale tylko nieznacznie.

Edward położył się obok mnie.

- Tak w ogóle, to tęskniłam za tobą.

Przez to wszystko ten trywialny w porównaniu do reszty szczegół mi umknął.

- Wiem, wiem, twoje myśli wręcz krzyczały, kiedy przyszedłem. – Powiedział, ale się nie uśmiechnął.

Dotknęłam jego twarzy.

Nie chciałam, żeby jeszcze on się tym zadręczał, wystarczało mi, że ja sama byłam w rozsypce, z której nie potrafiłam się pozbierać.

Wtulił twarz w moje włosy. Doszłam do wniosku, że musi być dobrze. Przecież miałam Edwarda, nie byłam sama, a zwierzyć się mogłam Alice. Wiedziałam, że mogę na nią liczyć, niezależnie od tego, co by się działo.

Po jakiejś godzinie usłyszałam okropne walenie do drzwi.

- Bello? – Możesz otworzyć? – Usłyszałam męski głos.

Warknęłam, bo zdałam sobie sprawę z tego, że to Kewin, jak Jessica mogła go tu wpuścić?

- Nie - odparłam ze stoickim spokojem. - Narzucasz się, a ja od wypłakiwania się mam między innymi Edwarda, nie ciebie.

- Ale Bello, może jednak? – Zapytał zza drzwi.

- No mówię ci, że nie.

- Edward, zrób coś, bo oszaleję. – Powiedziałam cicho, żeby nie zdradzić się drżącym głosem, jak bardzo ta sytuacja mnie męczy i denerwuje zarazem.

Mój ukochany wyszedł, po czym odezwał się stanowczo do Kewina:

- Nie męcz tak Belli. Jeśliby chciała, sama mogłaby ci zaufać. Ale nie chce, więc szukaj pacjentów gdzie indziej.

Zobaczyłam, jak Kewin wychodzi ze spuszczoną głową.

Ewidentnie było mu trochę głupio.

- Dziękuję. – Powiedziałam.

Byłam trochę zdenerwowana z powodu zachowania chłopaka, ale całe szczęście Edward był w stanie zahamować jego zapędy młodego psychologa.

Szczerze mówiąc nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić.

Jedno wiedziałam jednak na pewno, a mianowicie, że powinnam pozbierać się z tej depresji, ale czy uda mi się to, to miał pokazać czas.