Rozdział 12

Rozdział 12

Alice i Jasper też świętowali.

Stwierdziłam, że pójdę do nich.

- No to co? – Po małym piwku? – Zapytał Jasper.

- Jasne, że nie. – Odpowiedziałam.

Aż za dobrze pamiętałam incydent, gdy upiłyśmy się wspólnie z Alice.

- No co? – Przecież Edward na pewno hętnie posłucha kolejnych wyznań wypowiadanych w stanie nietrzeźwości. – Jasper dalej sobie ze mnie kpił.

- Weź przestań! - Warknęłam.

- Nie no dobra, wyluzuj. – Powiedział, chcąc zażegnać konflikt.

- Sory. – Powiedziałam.

Widziałam, że Alice dalej się śmieje, oczywiście nie wiedziałam z czego.

- Holera! – Co jest grane?

- Nic. – Odparła.

- A zacieszasz jak durna. – Powiedziałam.

- Ty też byś zacieszała na moim miejscu, a może nawet jeszcze bardziej. – Powiedziała uśmiechając się szeroko.

Kompletnie nie rozumiałam o co jej chodziło, ale znów postanowiłam nie wnikać.

Poszliśmy na małe polowanie.

Tym razem szczęście nam dopisało.

Ja upolowałam cztery łosie, Jasper jednego jelenia, a Alice dwa.

- Ej! – Już dwudziesta druga! – Usłyszałyśmy krzyk Jaspera z głębi lasu.

Spojrzałam na Alice.

- Biegniemy! – Zakomenderowałam.

Puściłyśmy się biegiem przez las.

Oczywiście nie tylko my dwie, Jasper też gnał jak szalony.

Musieliśmy być na terenie akademika.

Co prawda byliśmy dorosłymi studentami, ale akurat godzina ta, o której trzeba było być na terenie uczelni, jeśli mieszkało się w akademiku była niezmienna bez względu na wiek studentów.

Weszłam do swojego pokoju  patrząc smutno w sufit.

Usiadłam na łóżku.

I znów moją głowę zajęły myśli, od których nie chciałam uciekać, ale które zarazem sprawiały, że cierpiałam.

Nagle usłyszałam pukanie, a raczej walenie do drzwi.

- Proszę. – Powiedziałam wypranym z emocji głosem.

Spodziewałam się Mike’a czy kogoś takiego, ale gdy drzwi się otworzyły wstrzymałam oddech.

Stał w deszczu, a jego kasztanowe włosy były zupełnie mokre.

Nie mogłam uwierzyć w to, że go widzę.

- Edward. – Szepnęłam.

Nie miałam siły krzyczeć, po prostu zbyt mocno byłam wzruszona, ale wiedziałam, że i tak doskonale mnie słyszy.

Podszedł do mnie, a sekundę później byłam już w jego ramionach.

- Jak dobrze, że jesteś. – Powiedziałam.

Mój głos zdradzał fakt, że chce mi się płakać.

Chciałam płakać, ze szczęścia.

- Jestem i nigdy nie zostawię cię samej na tak długo. – Powiedział patrząc na mnie z czułością.

- I tak jesteś wcześniej. Zauważyłam.

Nagle coś się we mnie zagotowało.

Odsunęłam się od niego gwałtownie.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że wracasz wcześniej?! – Wrzeszczałam jak głupia.

- Chciałem ci zrobić niespodziankę. – Skrócili mi pobyt. – Powiedział patrząc na mnie ze zdziwieniem.

- Holera jasna! – Mogłeś mnie uprzedzić!  Darłam się, jakby zrobił coś strasznego, czego nigdy nie mogę mu wybaczyć.

- Nie cieszysz się? – Zapytał spokojnie.

- Cieszę się, ale dlaczego nie wiedziałam nic o tym wcześniej? – Zapytałam.

- Już ci mówiłem. – Odparł.

Nagle drzwi się otworzyły i stanął w nich nie kto inny, jak Mike Newton.

- Co się dzieje? – Zapytał.

- Krzyczysz tak, że słychać cię na cały akademik. – Dodał.

- Nie twoja sprawa, zboczeńcu! – Wrzasnęłam.

- Co jest?

- Zdradził cię, tak?

- Nie twoja sprawa! – Wrzasnęłam po raz drugi.

- Wypieprzaj! Powiedziałam jeszcze i pokazałam mu palcem drzwi.

- Ty hamie i egoisto, jak mogłeś jej to zrobić! – Wrzasnął Mike Edwardowi prosto w twarz.

- Wyjć. - Powiedział Edward spokojnie, jak przystało na niego.

Mike wyszedł.

A ja nie mogąc pohamować złości na samą siebie chwyciłam się blatu biórka i ściskając go z całej siły oderwałam jego spory kawałek.

- Spokojnie, Bello. - Usłyszałam za moimi plecami głos Edwarda.

- Przepraszam. – Powiedziałam przytulając się do niego.

- Ja nie wiem, co mnie napadło. – Dodałam.

A już po chwili szlochałam.

- Nie płacz, już dobrze. – Powiedział.

- Nic się nie stało. – Dodał, a potem pocałował mnie delikatnie.

Zadrzałam, a potem spojrzałam na niego.

- Wybacz. – Powiedziałam łamiącym się głosem.

- Wybaczam, wybaczam. – Odpowiedział uśmiechając się.

- Nie przejmuj się tym, pamiętaj, zmiany nastrojów to wampirza cecha. – Przypomniał mi.

- Wiem. – Ale dlaczego właśnie tobie muszę to pokazywać?

- Komuś musiałaś. – Odparł.

Po chwili po moim złym humorze czy smutku nie pozostało ani śladu.

Liczyło się tylko to, że znowu byliśmy razem.

- Kocham cię. -  Szepnęłam, gdy oboje kładliśmy się na łóżko, musząc udawać zwykłych śpiących ludzi.

- Ja ciebie też. – Odparł zamykając mnie w żelaznym uścisku swych ramion.

Teraz byłam bezpieczna, wszystko było na swoim miejscu.

Wróciłam do świata żywych.