Rozdział 15

Rozdział 14

- No to po dyplomach. – Pomyślałam, gdy po dwugodzinnej ceremonii rozdania studentom ostatniego roku dyplomów mogliśmy wreszcie opuścić budynki należące do kampusu Harwardu.

Spojrzałam w kierunku budynków naszego wydziału.

Wcale nie było mi ciężko na sercu z powodu naszego wyjazdu stąd.

Wiedziałam, że teraz wrócimy do Forks, a to sprawiało, że byłam szczęśliwa.

Jechaliśmy oczywiście długo, ale gdy w końcu wjechaliśmy do lasu, który otaczał nasz DOM spojrzałam przez okno po długotrwałym gapieniu się w podłogę.

Oczywiście ujrzałam las.

Gdy weszliśmy do domu wszyscy tam byli.

- O, wrócili nasi wędrowcy! – Wykrzyknął Emmett na nasz widok.

- Hej! – Przywitałam się z Renesmee.

- Cześć mamo. – Powiedziała.

- Jak tam koniec roku? – Zapytałam.

- Poczekaj. –powiedziała i gdzieś pobiegła.

Po chwili wróciła niosąc ze sobą swoje świadectwo.

Spojrzałam na nie i ujrzałam to, czego się spodziewałam.

Wszystkie oceny, to piątki, z kilku przedmiotów były nawet szóstki.

- Gratulacje. – Powiedziałam.

- Dziękuję. – Odparła Nessie.

- Jasper, Alice, idziemy na spacer? – Zapytałam.

- Jasne, odparli.

- A co z Edwardem? – Zapytała Alice.

- Czeka na nas przed domem – odparłam.

Poszliśmy.

Nareszcie byłam w Forks.

Nareszcie mogłam spacerować tymi tak dobrze znanymi mi lasami i ścieżkami.

Po prostu cieszyłam się z tego, że są wakacje.

Nagle uświadomiłam sobie, że nieuniknione będzie spotkanie ze starymi koleżankami i kolegami ze szkoły.

Specjalnie nie chciałam ich widzieć, a szczególnie Mike’a i Jessicy.

Mike’a dlatego, że nie mogłam mu wybaczyć nocnego wypadu do sypialni mojej i Edwarda, a Jessicy dlatego, że po prostu jej nie lubiłam.

Ale na razie cieszyłam się początkiem wakacji.

Uświadomiłam sobie, że to takie ludzkie, i roześmiałam się do własnych myśli.

- Tak. – Masz rację, to bardzo ludzkie. – Powiedział Edward.

Dopiero w tamtej chwili zdałam sobie sprawę z faktu, że mam podniesioną tarczę, opuściłam ją, bo mimo wszystko, zwykle wolałam, aby Edward nie miał wglądu do mojego umysłu.

Szliśmy długo nie odzywając się do siebie.

Słowa były niepotrzebne, wszyscy wiedzieliśmy, że nareszcie wróciliśmy do domu.